(Περιοδικό 'Φιλμ Νουάρ' τευχ. 104 Νοέμβριος 2015)
Πολύ φοβάμαι πως ξέρω μόνο έναν Έλληνα φωτογράφο, τον Ηλία Γεωργιάδη. Είναι καταπληκτικός. Θα μπορούσα να πω κι άλλα αλλά φοβάμαι ότι αν πω περισσότερα θα τον φέρω σε δύσκολη θέση, καθώς διδάσκει μαζί μου σ΄ αυτό το εργαστήριο. Αλλά φαντάζομαι πως υπάρχουν κι άλλοι και παίρνοντας υπόψιν την κοινωνική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα σας, υπάρχει μια έντονη αναγκαιότητα να γίνουν δουλειές από Έλληνες αλλά και ξένους φωτογράφους. Ένας απ' αυτούς είναι ο Stephane Charpentier, ένας Γάλλος φωτογράφος/video artist, που δουλεύει στην Ελλάδα αρκετά χρόνια. Αυτό που κάνει είναι στο πνεύμα της τρέλας των καιρών.
Τί σημαίνουν για σας τα φωτογραφικά εργαστήρια, τί σας προσφέρουν;
Πόσο μπορεί να συμβάλει ένα φωτογραφικό εργαστήριο στη διαμόρφωση ενός νέου φωτογράφου;
Τα εργαστήρια είναι ένα μπερδεμένο σακί με συναισθήματα. Νιώθω μεγάλη υπευθυνότητα στο να βοηθήσω τους συμμετέχοντες, να μιλήσω ανοικτά, βαθιά για μένα και γι αυτούς. Πάντα εύχομαι να δώσω στους μαθητές κάτι που κανένας άλλος δε μπορεί να τους δώσει. Μια αλήθεια που μπορεί να φαίνεται προφανής, αλλά είναι, για πολλούς λόγους, όχι και τόσο προφανής. Θεωρώ ότι η φωτογραφία είναι ένα πολύ εύκολο μέσο για να αυταπατάσαι. Είναι ένας εύκολο τρόπος να έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου. Προσπαθώ να το αμφισβητώ. Όταν μου δείχνεις τη δουλειά σου, προσπαθώ να καταλάβω ποιός είσαι, τί θέλεις να πεις με τις εικόνες σου. Και όχι μόνο με τις εικόνες σου. Νομίζω πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να εξωτερικεύσεις τις ιστορίες που έχεις μέσα σου. Για μένα, εγωιστικά, σε κάθε εργαστήριο συναντάω κάποιον που μου θυμίζει γιατί είμαι φωτογράφος.
Τί σημαίνει για ένα φωτογράφο η κατάκτηση της προσωπικής του ματιάς;
Σημαίνει ότι ο καθένας από μας είναι έστω και ελάχιστα και πιθανόν εν δυνάμει καλός.
